Toen Emmi Pikler in het begin van de jaren dertig in de vorige eeuw een dochter kreeg, besloten zij en haar man hun dochter anders op te voeden dan gebruikelijk. Hun dochter werd op geen enkele manier geforceerd in haar ontwikkeling, maar haar eigen ritme werd gerespecteerd en haar eigen initiatief gestimuleerd. Het effect van deze aanpak bleek als snel toen haar dochter beter bleek te zitten, staan en spreken dan kinderen die wel werden gestimuleerd of werden geholpen.

De in Wenen geboren pedagoge leerde andere ouders vervolgens tien jaar lang om hun kinderen op dezelfde manier groot te brengen. Ze leerde ouders vooral te vertrouwen op de aangeboren competentie van het kind en het eigen ritme van het kind te respecteren.
Na de tweede wereldoorlog nam ze de leiding op zich van een kindertehuis in Boedapest (Lóczy). Ze deed langdurig onderzoek naar de psychomotorische ontwikkeling van baby’s en peuters die in het kindertehuis opgroeiden. De resultaten werden bekend gemaakt in wetenschappelijke tijdschriften en later verwerkt in het boek “Lasst mir Zeit”.

Pikler in de kinderopvang
De dagelijkse verzorging (eten, wassen, verschonen en aankleden) is belangrijk omdat je op deze momenten werkelijk samen bent met een kind. Neem daarom de tijd voor deze momenten en pas je aan het tempo van het kind aan. Het kind ervaart dan dat het invloed kan uitoefenen op situaties waar hij deel aan heeft, wat een enorme gevoel van vertrouwen geeft.

Pikler vindt dat je de verschillende tijden die op een dag voorkomen goed moet organiseren. Er is een tijd van rust en slaap, een tijd van wakker zijn en contact met de pedagogisch medewerker en een tijd om actief bezig te zijn. Respect voor de behoefte van een stabiele persoonlijke band en respect voor de zelfstandige activiteiten van het kind zijn belangrijke waarden van Pikler.