“Juf, kan ik u dadelijk even spreken”? Ik loop met een stapel papieren en boeken het klaslokaal binnen.”Is er haast bij”, vraag ik in het voorbijgaan.

Ik kijk op en de eerste tranen lopen al over de wangen van Irene. Ik besluit de les over pedagogische stromingen, op te starten en als iedereen aan het werk is met Irene te praten.
“Het gaat niet op stage Juf, ik voel me er niet fijn. Het klikt niet met de stagebegeleidster en ik durf haast niks meer te zeggen. Ik kan niets meer goed doen. Ik moet beter plannen en activiteiten bedenken die aansluiten bij het niveau van de kinderen. Op mijn vorige stage ging het zo goed, en nu…..”

Tsja, en nu….., uit het relaas van Irene begrijp ik dat de begeleidingsgesprekken er nog al eens bij inschieten en dat er veel tussendoor besproken en geregeld wordt. Het is heel druk in de kinderopvang. Een stagaire moet onmiddellijk in het tempo meekunnen. Irene heeft iets meer tijd nodig. In ieder geval meer aandacht voor haar functioneren. Duidelijk geplande begeleidingsgesprekken dus.

En nu ? Irene moet zelf aan de slag. “Zet alles eens op papier, vraag een gesprek aan en zorg dat je stagebegeleidster van te voren weet waar het over gaat. En houd mij op de hoogte.”

Terug naar de les, pedagogische stromingen. Thomas Gordon wordt behandeld.
“Communicatie begint met het helder krijgen van elkaars behoefte.”
Daar kan Irene wel iets over vertellen ! Gelukkig wil ze dat ook. Het probleem is bespreekbaar geworden. De klas geeft tips en tops. Op het einde van de les zie ik een heel andere Irene als aan het begin.

Ik ben benieuwd hoe het stagegesprek zal verlopen.