Deze dagen staan in het teken van het geven van diverse workshops aan pedagogisch medewerkers van verschillende kindercentra van Triodus. Het gaat dit maal over het bieden van optimale ontwikkelingskansen aan baby’s en dreumesen door de groep zo goed mogelijk in te richten en het speelgoedaanbod precies af te stemmen op de kinderen die zich op dat moment op de groep bevinden.

Gelukkig bevatten de werkvormen die ik gebruik veel mogelijkheden tot uitwisseling en discussie. Het begint al bij de voorstelronde. Elke pedagogisch medewerker komt van een ander centrum, waardoor ieders interesse snel gewekt wordt. Het ene centrum ligt in een bos, terwijl een ander kindercentrum weer uit heel veel groepen bestaat. Tijdens deze workshops komen een aantal zaken standaard aan bod. Maar de bovengenoemde vrije discussies verrassen mij telkens weer. Een enkele opmerking kan leiden tot levendige discussies en ook voor mij vaak nieuwe inzichten. Videobeelden worden net even anders geïnterpreteerd dan de bedoeling was, waardoor ook ik wordt uitgedaagd tot opnieuw nadenken.

Het is niet zwart/wit of goed/fout
Het is juist dit element van de workshops dat ik zo waardevol vind, zowel voor de mensen in de groep als voor mijzelf. Het laat zien dat de pedagogisch handelen niet vast staat. Het is niet zwart/wit of goed/fout. Een situatie kan vaak van meerdere kanten bekeken worden. Hoe je als pedagogisch medewerker handelt, heeft namelijk met zoveel dingen te maken. Wat dacht je van iemands ervaringen in het werken met kinderen, de pedagogische visie van het kindercentrum en de ontwikkelingspsychologische kennis die iemand heeft. Om dan nog maar niet te spreken van de opvoedingsdoelen die iemand nastreeft, of de interpretatie van het woord ‘respect’.

Zo bekeken wij vandaag een DVD waarbij twee peuters een conflict hadden over plastic mandjes: trekken, huilen, etcetera. Bij het bediscussiëren van zo’n fragment komen al bovenstaande zaken om de hoek kijken: eerlijk delen, laat ze het eerst zelf proberen op te lossen, wel ingrijpen, niet ingrijpen, op ooghoogte praten, wat streef je na, wat wil je deze peuters meegeven? En dat maakt dat we er allemaal veel van leren. We worden kritisch naar het eigen handelen. En hoe je uiteindelijk zou moeten handelen?

Daar mag iedereen nog eens een nachtje over slapen.