Deze week las ik in de krant dat ouders een school hadden gevraagd twee betonnen paaltjes van de rand van het plein weg te halen. Reden hiervoor was dat kinderen zich eraan konden schaven. Dit riep bij mij de vraag op wat ouders eigenlijk verwachten van kindercentra en scholen als het om veiligheid gaat en of een dergelijke vraag terecht is? Een gezegde als “leren met vallen en opstaan” is toch niet zomaar ontstaan?

In een groepsoverleg op In de Wolken vertelden de pedagogisch medewerkers dat een ouder van hen eiste dat ze hun anderhalf jaar oud kind in de box of kinderstoel zouden zetten op momenten dat er geen één op één begeleiding was. Resultaat was dat dit kindje heel vaak in de box of kinderstoel zat. Daarnaast mocht het niet naar buiten en eigenlijk ook niet in de speelhal spelen. Want daar stond bijvoorbeeld een laag tafeltje en daar kon het kind wel eens opklimmen en dan eraf vallen. Als dit kindje zich op een dag toch onverhoopt had bezeerd (bijna onmogelijk, maar toch) dan durfden ze dit bijna niet tegen de ouders te zeggen, want dan werden de “eisen” aangescherpt. Gelukkig ging dit uiteindelijk tegen het gezonde verstand van de pedagogisch medewerkers in en kwamen ze bij mij vragen wat ik er nu van vond. Dit was toch niet goed voor de ontwikkeling van het kind? Nee, wat mij betreft niet. Samen met een medewerkster van de groep hebben we vervolgens twee gesprekken met de ouders gevoerd. We hebben heel wat overredingskracht moeten gebruiken om ze uit te leggen dat hun kind zo niet genoeg kans krijgt te ontwikkelen en te leren.

Waar komt die angst bij sommige ouders toch vandaan? En hoe kunnen wij daar in de kinderopvang voor het kind en zijn of haar ontwikkeling op een goede manier mee omgaan?
Is het angst om wat er eventueel met hun kind zou kunnen gebeuren, als de ouder er niet is en de verantwoordelijkheid voor het kind heeft overgedragen is? Of weten ouders tegenwoordig niet meer waarom kinderen vallen en weer opstaan? Of willen ouders alles te goed doen en is een kind dat een pijntje heeft een bewijs van “onkunde” voor het ouderschap? En dan doet de maatschappij daar nog een schepje boven op. Overal lees en hoor je dat het niet veilig is op straat, in de speeltuinen, etc. Geen pleintje meer zonder gecertificeerde speeltoestellen. Of je ziet leuke speelpleintjes, maar dan zonder speeltoestellen omdat daar “zoveel regels” aan vastzitten.

Hou me ten goede, ik ben voor een “veilige omgeving”. Maar in die veilige omgeving moet het kind wel kunnen ervaren wat het is zich te stoten, te vallen of uit te glijden, zodat het leert dat wanneer je rent en niet bijtijds afremt, je kan botsen. En dat doet pijn. Wanneer er water is gemorst dan kun je daarover uitglijden. En als je allebei tegelijk opstaat, dan stoot je wel eens je hoofd tegen elkaar. Ik zou willen dat de ouders van de school, waarover ik het zojuist had, zich realiseren dat een kind dat zich aan het betonnen paaltje schaaft de volgende keer heus wel oplet en de bocht eromheen groter maakt, zodat het niet meer gebeurt. “Een ezel stoot zich namelijk niet twee keer aan dezelfde steen”!

Het bewijs hiervoor zag ik deze week maar weer eens op een groep in mijn kinderdagverblijf. Een jongetje van een jaar speelde af en toe onder een hoge box. De box heeft een onderdoorgang, waar hij op een gegeven moment z’n hoofd net tegenaan stootte. Hij was even verdrietig, maar het spel ging snel weer door. Samen met een pedagogisch medewerker bekeek ik dit tafereel en net op het moment dat hij weer die onderdoorgang door wilde – en wij hem wilden waarschuwen – zagen we hem bukken op exact dezelfde plaats als waar hij enkele minuten daarvoor zijn hoofd had gestoten. Bewijs geleverd, deze “ezel” stootte zich geen twee keer!
In het belang van alle kinderen in de kinderopvang wil ik graag met ouders blijven praten over hoe belangrijk het voor hun kind is om ervaring in “vallen en opstaan” op te doen. Want met de zogenaamde “veiligheid” (d.w.z. alle mogelijke gevaarlijke situaties uitsluiten) leren kinderen niet in te schatten wat wel en wat niet kan en dus leren ze geen “gevaar” te zien. En in mijn optiek is dat niet veilig!