Artikel bewaren

Je hebt een account nodig om artikelen in je profiel op te slaan

Login of Maak een account aan
Reacties2

Blog Jacqueline Butti – Ziektestress

Kunt u nog staan? Uw handen bewegen? Bukken? Ik ben een dweil. Een zware Oudhollandse verkoudheid heeft zich meester van mij gemaakt. Ik weet niet hoeveel holtes er in mijn hoofd zitten, maar dat ze ontstoken zijn is zeker. Waar haal ik in vredesnaam al dat vocht vandaan waar ik al die pakken zakdoekjes mee heb lopen vullen? Raak ik nooit op?? Maar nee, het hoofd beslist anders en ik moet nog geduld hebben. Ook wil het hoofd 's nachts niet slapen. Het lichaam stelt zich positiever op, die wil nog wel lopen. Maar ja, het hoofd is hoofd…
Blog Jacqueline Butti - Ziektestress

Dus besluit ik me vandaag op de eerste dag van de werkweek ziek te melden. Één dag, in de hoop dat ik dan morgen gewapend met zakdoekjes en een pijnstiller weer aan de start kan verschijnen zonder dat de bacteriën rondspringen. Afgelopen nacht heb ik nauwelijks geslapen. De wekker gezet, want ik moet op tijd wakker worden om mijn leidinggevende te bellen. En ja hoor, net in slaap gevallen tegen de ochtend: ringggg (de meest vreselijke ringtone om me goed wakker te maken breekt me nu op). Maar goed, ik sms, ik bel en daarna mag ik de nieuwe ziekteverzuimprocedure gaan uitproberen- digitaal!

Dus opstaan! Hoofd wil niet, begint als protest flink te bonzen. Mijn lichaam loopt de trap af en neemt hoofd mee. Computer opstarten…inloggen…ogen tranen…en zonder zakdoekje bij de hand druppelt er het één en ander langs mijn kin. Het computersysteem zit goed in elkaar, want het is gemakkelijk te vinden. Hoofd moet niet zeuren. Voordat ik mijn gegevens kan invullen, kom ik bij een tekst terecht over de kosten van je ziekteverzuim en wat het voor je collega’s betekent. Met een vervelend gevoel ga ik de data invullen. Tot wanneer ben ik ziek? Mm… ik denk tot morgen. Dat hoop ik in ieder geval want in het weekend was ik ook al ziek. Tenzij net als vannacht? Nee, morgen moet het goed zijn!


‘Met weemoed denk ik aan de tijd dat mijn manager zei als je ziek was “Rust maar lekker uit hoor…en maak je geen zorgen”

Dan volgen er 19 vragen waarvan ik denk dat die voor langdurig zieken zijn dus sla ik ze over. Mijn manager belt me. Nee, ook als je maar vier uur afwezig bent, moeten de vragen worden ingevuld. Ik ben te moe om er tegenin te gaan. Dus daar ga ik. 19 vragen aanvinken: kan ik staan? Kan ik lopen? Kan ik mijn handen bewegen? Kan ik conflicten aan? Kan ik kan ik… KAN IK EINDELIJK NAAR BED? Van de opwinding beland ik in een hoestbui die zijn weerga niet kent en struikel weer richting een beker water. Met een goed gevoel voor humor – dat blijkbaar overeind blijft – zie ik het idiote van de situatie in.

Met weemoed denk ik aan de tijd dat mijn manager zei als je ziek was “Rust maar lekker uit hoor…en maak je geen zorgen”. Wederzijds vertrouwen dat je zo snel als je kon weer kwam werken. Dat deed je ook. De veranderingen op de arbeidsmarkt en de daarbij komende personeelskosten voor de bedrijven hebben de mentaliteit veranderd, zowel bij werkgevers als werknemers. Werkstress eist een tol en zorgt voor hoger verzuim. Dat legt een forse rekening neer bij de werkgever en dat kan men zich niet permitteren. Begrijpelijk dat daar procedures op worden aangepast. En het is ook belangrijk om mensen die voor een langere periode niet meer hun gewone werk kunnen doen andere vormen van werk aan te bieden. Daar wordt iedereen beter van. Maar ik denk niet dat ik vandaag nog vervangend werk kan doen voor morgen. Behalve dan dit blog schrijven (therapeutisch). En als ik morgen dan weer beter ben., dan moet ik gewoon weer even bellen en het digitaal invullen.

En nu ein-de-lijk naar bed met een paar paracetamollen. Maar wel beneden op de bank want dan kan ik de deur open doen als er controle komt!

Geef je reactie

Om te kunnen reageren moet je ingelogd zijn. Heb je nog geen account, maak dan hieronder een account aan. Lees ook de spelregels.