Goede vraag. Ik was er even stil van. Net zoals ik deze zomer stil werd van het geweld en de ellende in de wereld: MH17, Israël/Gaza, IS/Irak, etc. Te groot, te veel. Als kinderen daar vragen over stellen, wat zeg je dan?

Er is in de kinderopvang met de kinderen vast veel over gesproken. En het praten erover zet aan tot denken, zowel bij de kinderen als bij de volwassenen. Kern in het gesprek met mijn kinderen was: laten we vooral zelf proberen goed te leven. En: problemen / conflicten los je niet op met geweld.

‘Het mooie aan de kinderopvang is dat we een plek vormen waar je met anderen over de opvoeding kan praten’

Des te meer was ik geschokt toen ik terug van vakantie de opnieuw opgelaaide discussie hoorde over de ‘pedagogische tik’. De naam klopt al niet. Wat is er pedagogisch aan slaan? Als je kinderen wilt meegeven dat je problemen en conflicten niet oplost met geweld, hoe kun je dan ‘verkopen’ dat je zelf slaat? Opvoeden is geen eenvoudige klus. En alle ouders kennen momenten waarop het (even) moeilijk is. Het is de kunst is om te zorgen dat je op tijd even loskoppelt, een break neemt, even met iemand kunt praten, van gedachten wisselen over: hoe zou ik dit nu anders kunnen doen?

Veel ouders hebben vragen over opvoeding, hebben momenten van onzekerheid. Het mooie aan de kinderopvang is dat we een plek vormen waar je met anderen over de opvoeding kan praten, zowel met de pedagogisch medewerkers als met andere ouders. Alleen al het praten, delen, geeft vaak al lucht. En de kinderopvang geeft je ruimte: om te werken, te studeren of gewoon een keer een dag voor jezelf te hebben, om even op te laden. Kan ik van harte aanbevelen.