Nee, zo’n superwoman ben jij vast ook niet. Vind je wel herkenning in één of meerdere punten maar niet in allemaal? Welkom dan bij de Club der Normalen!
In functioneringsgesprekken had men in het verleden nogal eens de neiging om flink in te gaan op juist die zaken die je net wat minder goed lagen. Zo ben ik geen geweldige planner, dat was ik niet en zal ik nooit worden. Maar tot op een aanvaardbaar niveau weet ik me er wel doorheen te worstelen met de juiste motivatie. Toch bleef het in die jaarlijkse functioneringsgesprekken terugkomen als een “puntje” om meer tijd en energie in te investeren.
Ik ontmoette via mijn radiowerk een ondernemer die ooit vanuit een zolderkamertje zijn bedrijf was gestart en het inmiddels had kunnen uitbouwen tot een aardige keten van zo’n 20 bloeiende zaken (and still counting) en een plaatsje in de Quote 500. Hij kwam bij het aannemen van zijn personeel niet met een lange lijst aan strenge voorwaarden, maar vroeg naar hun sterke kanten en wat zij voor het bedrijf graag zouden willen en kunnen doen. Resultaat; mensen die gemotiveerd aan hun klus begonnen en graag wilden bijleren over dat wat hen zo interesseerde. Een mooie visie die deze ceo vast niet verzonnen had, maar het werkte wel!
Ik voel wel wat voor deze manier van werken; je kunt beter iemands sterke kanten voor het werk uitbouwen en ontwikkelen dan eindeloos proberen bij te spijkeren op dat aspect waar zij/hij niet in uitblinkt. Dat vraagt dan wel dat een team zorgvuldig wordt samengesteld natuurlijk.
‘Op deze manier krijg je een team met “specialisten” op verschillende terreinen binnen een vestiging; een doe- en denktank’
Sommige leidinggevenden in mijn omgeving hadden dit door jarenlange ervaring ook door en pasten het toe. Dus kwam het accent bij mij te liggen op m’n inzicht in de kinderen en de omgang met hen: de pedagogische kant van het werk. Planning werd teruggebracht tot wat men basaal mag verwachten van een medewerker en mijn sterke kant kreeg alle ruimte en vertrouwen. Dat gaf mij een extra duw in de richting waar ik me als een vis in het water voel en het bedrijf kon daar haar voordeel mee doen. Een win-win situatie dus.
Als ik weer een functioneringsgesprek krijg, zou ik dus het liefst willen dat men mij vraagt wat ik gedaan heb met mijn pedagogische kennis en mijn benadering van de kinderen. Hoe heb ik dat geprobeerd te ontwikkelen? Wat leverde dat op? Kan ik mijn collega’s daar mee verder helpen? Op deze manier krijg je een team met “specialisten” op verschillende terreinen binnen een vestiging; een doe- en denktank. Dat is efficiënt en maakt het werk er een stuk leuker op!
Maar helaas zit de tijd tegen, want het tegengestelde zie ik nu op de werkvloeren ontstaan. Mensen worden flexibel ingezet, moeten voldoende kunnen functioneren binnen alle leeftijdsgroepen en moeten al die verschillende taken redelijk beheersen. Ze moeten snel inzetbaar zijn en het geheel weer kunnen overdragen. Dat betekent dat er een groep pm’ers ontstaat die wel breed ontwikkeld is in het werk maar waar het ten koste van de deskundigheid op specifieke vlakken gaat. Dat is jammer en uiteindelijk geen besparing omdat de “specialisten” dan weer ingehuurd moeten worden.
